Wierzyć każdy może...

Został napisany i wysłany z Macedonii. Datuje się go na 63-67 r. Jego adresatem był przebywający w Efezie Tymoteusz, który czuwał nad rozwijającym się tam Kościołem.

Tymoteusz był oddanym uczniem Pawła, towarzyszem jego podróży. Został prawdopodobniej ochrzczony przez Apostoła w czasie jego pierwszej misji. List, który wysyła do niego Paweł jest zbiorem pouczeń dla młodego duszpasterza.

Św. Paweł przede wszystkim skupia uwagę na trosce o czystość apostolskiej nauki w obliczu głoszonych błędów. W czasach, kiedy Apostoł działał, struktura Kościoła dopiero się kształtowała i była płynna. Tym bardziej św. Paweł kładzie nacisk na stałą czujność Tymoteusza wobec niebezpiecznych przeinaczeń. Musi być stanowczy i bezkompromisowy w sprawach wiary:

Jak prosiłem cię, byś pozostał w Efezie, kiedy wybierałem się do Macedonii, [tak proszę teraz], abyś nakazał niektórym zaprzestać głoszenia niewłaściwej nauki, a także zajmowania się baśniami i genealogiami bez końca. Służą one raczej dalszym dociekaniom niż planowi Bożemu zgodnie z wiarą. (1 Tm 1,3-4)

Nie należy tolerować fałszywego nauczania (1 Tm 4, 1-7). Paweł wspomina również o dwóch mężczyznach, Hymenausie i Aleksandrze, którzy utracili wiarę. Apostoł „przekazał ich szatanowi, ażeby się oduczyli bluźnić” (1 Tm 1,20). Takie działanie wskazuje, że już w pierwotnym Kościele istniał pewien rodzaj ekskomuniki.

Pierwszy List do Tymoteusza zawiera szereg wskazówek praktycznych. Św. Paweł pisze m.in. jak należy zachowywać się podczas modlitwy (1 Tm 2,8-15). Jest to fragment w dzisiejszych czasach kontrowersyjny, gdyż Apostoł naucza o przewodnictwie mężczyzn, odwołując się do porządku stworzenia Adama i Ewy. Kobietę w czasie zgromadzenia obowiązuje zasada milczenia, skromny strój. Paweł zabrania także kobietom nauczać, a za ich cel stawia rodzenie dzieci, które przyniesie im zbawienie. Św. Paweł porusza także sprawę wdów i nakazuje otaczać je szczególną opieką (1 Tm 5, 3-1).

Z Listu wynika także, że zaczęły się pojawiać pierwsze urzędy kościelne – Paweł opisuje przymioty biskupa i diakona (1 Tm 3). W rozdziale 4 Apostoł wspomina także o kolegium prezbiterów (1 Tm 4,14).

List zawiera nie tylko pouczenia praktyczne, ale też prawdy o charakterze dogmatycznym. Apostoł podkreśla prawdziwość człowieczeństwa Chrystusa, jako pośrednika między ludźmi a Bogiem (1Tm 2,5). I chociaż w czasach św. Pawła nie było jeszcze ustalonego Credo, to przytacza on starochrześcijański hymn o intronizacji Chrystusa, który można znać za formę wyznania wiary :